Trú.is

Það þýddi ekki að reyna neitt annað, ef ég vildi komast í gögnin, upplýsingarnar, bækurnar og þekkinguna, þá var það þessi talnaruna, sem þurfti til að skápurinn opnaðist.

Mæðradagurinn er ekki bara dagur fyrir blóm og kort, heldur líka fyrir hjartað. Fyrir dýptina í því hlutverki sem svo margar konur taka að sér með ást, með seiglu, með tilfinningu fyrir einhverju stærra en þær sjálfar..

Slíkt gæti þá verið tímanna tákn þar sem auðmenn hafa sest á valdastól þjóða og almenningur sýnir, að því nýjar kannanir benda til, æ minni áhuga á málaflokkum á borð við vistvernd. Það endurspeglar hversu hverfult almenningsálitið er og einhvers staðar stendur að fólk verðskuldi það yfirvald sem það velur sér.

Einhver okkar geta kosið biskup, fleiri geta kosið forseta en öll getum við kosið að vanda okkur í því hvernig við tölum um náungann, um þau sem gefa kost á sér. Öll getum við kosið að sjá að við erum greinar á sama tré, þiggjum næringu af sama stofni. Við getum öll kosið að sjá Krist í þeim sem við mætum og þeim sem við tölum við og um, í raunheimum sem í netheimum.

Lærisveinarnir koma í uppruna sinn að lokum. Og það er sannarlega áfangastaður þangað sem við öll stefnum. Það er okkar eigið ,,Fyrirheitna heimalandið".

Það eru þessi örlög, sem tala til okkar í verkum Þrándar. Mögulega er allt starf okkar mannanna – viðleitni okkar og skipulagning einhvers konar viðbrögð við hinu óumflýjanlega. Störfin sem fólkið sinnti og við lesum um á steinunum fengu það mögulega til að gleyma sér í einbeitni annríkis og þá fundu þau ekki hvað tímanum leið. En svo vitjaði hann þeirra eins og hann mun gera í okkar lífi einnig.

Guð segist hafa nýja tíma í vændum… já það er óhætt að segja að við lifum mjög óvænt nýja tíma núna… ótrúlegt ástand og það eina sem við getum gert… er að fylgja slóðanum í gegnum eyðimörkina… því að við… þeas hinn almenni borgari… ráðum ekkert við þetta ástand.

Lífið er erfitt. Það er mikill sannleikur, einn af þeim mestu. Það er mikill sannleikur vegna þess að þegar við horfumst í augu við þann sannleika, þá vinnum við bug á honum.

Vísindin draga upp merkilega mynd af því ferli sem á sér stað í líkama okkar þegar við verðum hrædd. Þá fara efnaversksmiðjur í gang, hormón sprautast út í blóðið sem raunverulega taka af okkur völdin.

Þetta er bæn, sem ég lærði, þegar ég var lítill drengur í skátastarfi í vesturbænum. Það var Hrefna heitin Tynes sem orti hana og bænin hefur lifað með mér alla tíð síðan. Hún kom svo upp í huga mér á fimmtudaginn, þegar skátarnir í Kópavogi komu hingað í helgistund á sumardaginn fyrsta.

Ég vann internetið í síðustu viku. Ég virkur á samfélagsmiðlinum twitter og fæ tilkynningar þegar einhverjum líkar við það sem ég skrifa, þegar einhver ber það áfram með því að rítvíta og svo auðvitað þegar einhver bætist við í hóp þeirra sem fylgjast með mér á twitter.

Við þurfum stöðugt og sífellt að taka ákvarðanir um leiðir. Hvað skal gera, hvert skal halda. Þegar við leitum leiða hlustum við og skoðum. Reynum að skilja, skilgreina, vega og meta. Þá verður til sú nærgöngula spurning: Hver er afstaða mín til lífsins og hvað finnst mér rétt eða rangt? Hvað hugnast mér?